Nais kong batiin ang lahat ng mga pinarangalan natin sa hapong ito mula sa 10 years of service hanggang sa 44 years of service sa Adamson University. Kasama din po ang mga retirees. Ang araw na ito ay para sa inyo. Kayo po ang bida ngayon.
Nais namin kayong parangalan dahil naging Adamson ang Adamson ng dahil sa inyo. Para sa mga nakarating ng 44 years, na-imagine ko lang, bawat araw na ginawa ng Diyos na may pasok sa loob ng 44 years, ginugol ninyo ito para sa Adamson University.
May isang bagay akong napapansin. Ang pinakamataas na awardees sa hapong ito (43 and 44 years of service) ay galing sa housekeeping at building maintenance department (PFGSO). Ibig sabihin, kahit gaano man kababa ang tingin ng iba sa mga gawaing ito, ito ay mahalaga para sa ating lahat. Ito ay mahalaga para sa Adamson University. Sila ang pinaka-loyal sa lahat sa atin.
Ibig sabihin din, walang tinatangi sa Adamson, Dean ka man o Presidente, secretary ka man o utility, ulo ka man o kalingkingan, mahalaga ka sa buong katawan. Sa hapong ito, nais kong ulitin, maraming salamat po sa lahat ng inyong paglilingkod.
Dahil bihira lang tayong magsama-sama bilang mga kawani ng paaralang ito, nais ko rin pagnilayan ang mga adhikain sa ating mahal na komunidad. May apat na bagay akong sasabihin: (1) listening and speaking out; (2) gentleness and kindness; (3) common good and subsidiarity; (4) searching for the lost, the last and the least.
Ibig kong isipin na ito ay mga katangian din nga mga awardees natin ngayon. Kaya sila’y tumagal sa kanilang paglilingkod.
1. LISTENING AND SPEAKING OUT
The great Protestant theologian of the 1960s, Paul Tillich, said: “The first duty of love is to listen.” Ang unang tungkulin ng pag-ibig ay ang making. Medyo mahirap itong gawin lalong-lalo na sa ating mga guro at administrators. Guro po ang aking tatay. Pero noong maliit ako, ayoko ko sanang maging guro dahil ayokong maging katulad ng aking ama: hindi marunong makinig. Siya lang ang tama. Lahat kami’y natatakot sa kanya. Matino, masipag at magaling na guro ang aking ama: pero hirap siyang makinig. Kaya sabi ko, magpapari na lang ako. Pero noong na-ordinahan ako sa may San Marcelino Church noong 1989, in-assign din naman akong maging teacher ng philosophy mula noon. The rest is history.
I mentioned about my father because to listen is quite a challenging task for all teachers like us, my father and myself included. We are teachers, managers, principals, deans, instructors. We were taught how to teach, to speak, not to listen. Let us try our best to make Adamson University a listening community.
Pagkatapos ng Foundation Week na ito, iikot po ako sa bawat department, bawat college, bawat opisina, bawat sulok ng Adamson. Nais kong makinig. Gusto ko po kayong makikilala. Gusto ko pong mapakinggan ang mga ninanais ninyo. Siempre, para mas systematic, i-schedule po natin.
Pero kung nakikita nyo akong naglalakad dyan sa may walkway or pakalat-kalat lang dyan, at may nais kayong sabihin, lapitan niyo po ako. Pwede naman nating pag-usapan kahit saan. Alam nyo naman ang email ko. Pwede kayong pumunta sa office ko. Pwede rin akong pumunta sa office ninyo. Para malalaman ko rin kung saan ang mga lungga ninyo. Meron nan gang nakipag-schedule sa akin: sa working area daw nila.
The other side of listening is speaking out. For many of us, “to speak” is not an automatic capacity. Why? Because our social location does not train us to speak up. We are not trained to ask questions, to express our feelings, to assert — as children. Many are shy or afraid. Baka mali, baka pagtawanan, baka pagalitan. And even if we muster some courage to speak, we stammer, we hesitate, we perspire.
One sociologist calls this the effects of our “dominated habitus”. And when teachers talk down on students or administrators talk down on employees, we reinforce this dominated habitus. At dahil sobrang galing ni teacher or sobrang estrikto ni admin, hindi na makakapagsalita ang kanyang mga sakop. Lahat takot. Mawawalan na tayo ng creativity. Dahil si boss lang ang nagsasalita.
I would like to encourage you — administrators, teachers, office frontliners — to help others speak out, to help them contribute what they think is good, to think differently, to ask questions. Meron daw isang school sa Baghdad na may mga posters sa iba’t-ibang sulok ng kanyang dingding: “Here, no questions are forbidden.” Ganon din ang gawin natin sa Adamson, sa ating mga classrooms, sa ating meetings: “In Adamson, no questions are forbidden.”
Kung meron po kayong tanong o paglilinaw, kung meron kayong agam-agam o takot, kung meron pong magandang idea o suggestion, please speak out.
May Greek term ito na ginamit ni Pope Francis sa mga obispo — “parreshia” (to speak bravely). Kahit pala mga obispo natatakot ding magsalita. So, Pope Francis told them: “Please speak boldly.”
Let me repeat: here no questions are forbidden. And there is a way of speaking the truth with love. May mga pararaan sa pagtatanong na may kababaang-loob, paggalang at pag-ibig.
2. GENTLENESS AND KINDNESS
Ang ikalawang mahalagang bagay na nais kong sabihin ay kagandahang-loob — kindness, amiability, gentleness. Toxic po masyado ang pinanggalingan ng ating mga estudyante. Hirap ng buhay. Away sa bahay. Taksil na kaibigan. May sakit sa pamilya. Moral dilemmas. Emotional heartaches. Sleepless nights. Kaya grabe ang mental health issues ng mga bata ngayon. Huwag na po nating dagdagan pa.
Gentleness and kindness are also the most lonely word in politics today. Tapos na ang “Uniteam”. Kanwari lang yon para malinlang tayo. Nagbabangayan na po sila.
Huwag po natin silang tularan. Let us make Adamson a different place where people take care of one another, where people consider each other family, where each one is a classmate. Maraming pong nagsasabi na tumagal sila sa Adamson, dahil feel nila na pamilya na nila ito. Second home. Gawin natin totoong pamilya nga talaga ito.
Sabi nga ni St. Vincent “we should be a community of dear friends”. Magkakaibigan hindi nagsisiraan. Nagkakaintidihan hindi nagsisilipan. Nag-uusap hindi nagbabangayan. Hindi po nakakatulong ang tsismis. Nakakasira lang ito ng pamilya.
Sabi ni Pope Francis sa Fratelli Tutti: “Tenderness is the love that draws near and becomes real. A movement that starts from our heart and reaches the eyes, the ears and the hands… is the path of choice for the strongest, most courageous men and women” (FT, 194). Tenderness is not an attitude of the weak. Only the strong can be tender and gentle.
3. COMMON GOOD AND SUBSIDIARITY
Ginagawa natin ang lahat ng ito dahil pamilya natin ang Adamson University. What is foremost in our minds is the common good of all. This is the third thing that I would like to say: common good, kabutihan ng bawat isa, kabutihan ng lahat.
We should seek the good of each and the good of all. Between a ruling mob or dominant groups, we choose the good of each. Between the good of one group against the good of the other, we choose the good of all.
Together with the search for the common is also the principle of subsidiarity. Medyo mahirap ang word na ito. But what it only means is this: what can be fixed in lower levels is resolved there. Because of this, you are accountable to all your actions. Ang ibig sabihin lang ng subsidiarity ay ito: kung may kakayanan ang inyong mga units sa paghanap ng lunas at paraan, gawin nyo na. Huwag nyo nang iasa sa iba.
And those of us in the higher spaces, even if we retain oversight functions, should be able to respect your wisdom in own areas of responsibility. Ginagalang naming ang inyong kakayanan kahit na tungkulin din namin na tingnan kung tama nga ang inyong pamamaraan o meron ngang budget ang inyong mga ninanais. Ang tawag doon ay “check and balance”. So please feel free to suggest, to innovate, to create. The future of your college, your department or your unit is in your hands.
4. SEARCH FOR THE LAST, THE LOST AND THE LEAST
Ang pang-apat at panghuli ay ang puno’t-dulo ng lahat. It is the most important of all. We do not exist for ourselves. We exist for our students. Adamson is Adamson because of our students. Without them, we are not a university. They are the reasons of our existence. At the center of all these striving are our students.
Gawin po natin ang lahat para sa kanila. Ang lahat ng mga professors ay kailangan may-aral ulit, mag-retrain, mag-upskill, mag-research. So with other services for the student community. The times and needs of our students are already different from the time we studied. We need change to be able to serve better. Sabi nga ni Albert Einstein: “The measure of our intelligence is our ability to change.”
In the language of business, our students are our clients or customers. They should be happy with the way that we serve them. Of course, we have the duty to form and discipline them. But our students can feel whether we are fake or sincere, whether we do it as power-tripping or in service to their growth.
However, we are not a business. We are a Vincentian institution. And the challenge runs deeper. In the spirit of St. Vincent, we should take care of the most vulnerable among us.
Pakinggan natin ulit si Pope Francis sa kanyang panayam sa mga guro noong 2015. Isipin nyo na rin na parang nakikipag-usap na rin siya sa ating lahat.
“The duty of a good teacher — all the more for a Christian teacher — is to love his or her more difficult, weaker, more disadvantaged students with greater intensity. Jesus would say, if you love only those who study, who are well educated, what merit do you have? And there are some who make us lose our patience, but we must love them even more! Any teacher can do well with such students. I ask you to love the “difficult” students more… those who do not want to study, those who find themselves in difficult situations, the disabled and foreigners, who today pose a great challenge for schools.”
Ngayon ay araw ng parangal. Pero ang totoong araw ng parangal ay sa dulo ng ating buhay. Sa araw na yon, sasabihin nga Panginoon sa atin:
“Pumasok ka sa kaharian na inihand ko sa iyo noon pa man. Magbibigti na sana ako, pero kinausap mo ako. Hindi ko na lang tinuloy. Salamat s aiyo. Bagsak na sana ako pero tinulungan mo akong pumasa kahit nag-extra time kang mag-tutor sa akin. Mag drop na sana ako at nawalan ng gana, pero napansin mo akong matamlay lagi at in-encourage mo ako.”
“Complacent talaga akong tao pero hinamon mo ako. Magulo ako sa klase dahil ang gulo ng isip ko. Pero dinalaw mo ako sa bahay at nakita mong may sakit ang mga magulang ko, at tinulungan mo kami. Wala akong baon sa school, pero hinati mo ang iyong baon para bigyan ako ng pananghalian.”
“Kailan ba kitang nakita na ganito Panginoon?”
“Tuwing ginawa mo ito sa pinakamaliit mong estudyante, ginawa mo ito sa akin.”
Fr. Daniel Franklin Pilario, C.M., is the President of Adamson University in Manila. He is a theologian, professor, and pastor of an urban poor community on the outskirts of the Philippine capital. He is also Vincentian Chair for Social Justice at St. John’s University in New York.
Fr. Pilario delivered this piece during Adamson University’s 40th Institutional Awards and Recognition Ceremonies on Feb. 16.
